هرچند تالاب ها زمانی بهترین تفرجگاه­های ایران به شمار می­رفتند، ولی در اثر عواملی همچون مدیریت غیرکارا، تعارض انسان-تالاب، تعارضات اجتماعی و عوامل طبیعی، بسیاری از آنها امروزه خشک شده و از بین رفته­اند. مقاله حاضر با هدف ساماندهی تالاب هشیلان کرمانشاه از طریق ظرفیت­سازی و مشارکت اجتماعی، بر اساس یافته­های حاصل از اجرای طرح ساماندهی تالاب هشیلان با رویکرد ظرفیت­سازی اجتماعی انجام شده است. شیوه پژوهش، مشارکتی با کارکرد تحقیق در عمل است. جامعه آماری پژوهش، نهادهای محلی و دولتی و همچنین زنان و مردان روستاهای حوضه تالاب مخصوصاً روستاییان هشیلان است. برای ساماندهی تالاب هشیلان، از ابزار سیپا (برقراری ارتباط، آموزش و آگاهی عمومی) به عنوان ابزاری برای ظرفیت­سازی و مشارکت اجتماعی استفاده شد. برای برقراری ارتباط با جامعه و نهادهای محلی و دولتی در جهت برجسته‏سازی اهمیت تالاب، جشنواره­ای برگزار و کارگاه­های آموزشی برای مردم روستای هشیلان اجرا شد. همچنین در راستای ارائه برنامه­های راهبردی، نشست­هایی با معتمدان محلی تدارک دیده شد و از طریق پرسشنامه موردبررسی قرار گرفتند. داده‏ها با نرم افزار SPSS26 تحلیل شدند و تکنیک SWOT مورد استفاده قرار گرفت. طبق نتایج، برقراری ارتباط، آموزش، آگاهی و همچنین برگزاری جلسات آموزشی، مهم ترین عوامل مؤثر در حفاظت و حمایت از تالاب هشیلان به دست آمدند. همچنین توسعه گردشگری و بهره­برداری پایدار می تواند نقش مهمی در توانمندسازی جوانان روستایی و کسب درآمد پایدار داشته و زمینه را برای کاهش مهاجرت آنها به نقاط اطراف فراهم کند.

هدف کلی این پژوهش ارزیابی شاخص های توسعه گردشگری شهر کاشان بر اساس 4 شاخص: آسایش، رقابتی بودن، فن آوری اطلاعات و ارتباطات و مدیریت خوب گردشگری می باشد. روش پژوهش توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری شامل کلیه گردشگرانی است که در سال 1394 به شهر کاشان مسافرت نموده اند، که تعداد کل آن ها برابر 124430 نفر می باشد. حجم نمونه از طریق فرمول کوکران تعداد382 نفر تعیین گردید. روش جمع آوری داده ها متکی بر برداشت میدانی با استفاده از پرسشنامه بوده است..نتایج تحقیق نشان می دهد که بر اساس نظر گردشگران میانگین های توسعه گردشگری به این ترتیب می باشند: میانگین اصل آسایش (3.13)، میانگین اصل رقابت پذیری (3.18)، اصل مدیریت گردشگری (3.18)، میانگین اصل فن آوری اطلاعات و ارتباطات (2.87) می باشد و میانگین کلی شاخص توسعه گردشگری از دیدگاه گردشگران برابر با 12.43 بود که بالاتر از حد میانگین فرضی 12 می باشد، در مجموع فقط اصل فن آوری اطلاعات و ارتباطات کمتر از حد مطلوب بوده است.

مفهوم پایداری در صنعت گردشگری، طی چند دهه گذشته یکی از اصلی ترین و در عین حال مباحثه انگیزترین مفاهیم توسعه گردشگری و به عنوان چارچوبی برای فهم روندهای توسعه اقتصادی - اجتماعی و مدیریت منابع طبیعی و گردشگری در سراسر جهان مطرح شده است. این در حالی است که از یک سو پیچیده و غامض بودن این مفهوم و از سوی دیگر نحوه عملیاتی کردن و اندازه گیری پیشرفت به سوی پایداری در صنعت گردشگری، آن شاخص ها و معرف های دقیق و جامعی که بتواند با در نظرگرفتن همه جوانب، پایداری گردشگری را اندازه گیری کند و توسعه پایدار گردشگری را میسر سازد، ضروری به نظر می رسد. از سوی دیگر در وضعیت کنونی گردشگری روستایی کشور و با توجه به جوان بودن بسیاری از مقاصد گردشگری روستایی، ضرورت در اختیار داشتن مجموعه ای مناسب از شاخص های توسعه پایدار گردشگری روستایی بومی شده برای ارزیابی وضعیت و ترسیم مسیر آینده، امری بسیار حیاتی و راهبردی تلقی می شود. چراکه به باور بسیاری از دانشمندان «اطلاعات خوب پایداری»، زمینه ساز تصمیم سازی و برنامه ریزی بهینه برای پیشرفت در مسیر توسعه پایدار گردشگری روستایی در آینده خواهد بود. از این رو در مقاله حاضر نیز پرسش اصلی تحقیق این بوده است که شاخص ها و معیارهای مناسب برای اندازه گیری پیشرفت به سوی پایداری توسعه گردشگری روستایی کشور کدام اند؟ و چه فرآیندی شاخص ها و معیارهای مناسب اندازه گیری پایداری توسعه گردشگری روستایی کشور را به دست می دهد؟ بدین منظور مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و پیمایش و نظرخواهی از استادان، خبرگان و متخصصان امر به شیوه دلفی به ارایه شاخص ها و معیارهای مناسب (بومی شده) برای اندازه گیری پیشرفت به سوی پایداری گردشگری در ایران پرداخته است. بر اساس یافته های تحقیق در مجموع تعداد 80 شاخص برای ارزیابی پایداری گردشگری روستایی به دست آمده که از این تعداد 22 شاخص برای ارزیابی پایداری اجتماعی، تعداد 24 شاخص برای ارزیابی پایداری اقتصادی و تعداد 34 شاخص برای ارزیابی پایداری محیطی گردشگری روستایی بوده که مناسب با ساختار روستاهای ایران و سازگار با محیط روستاهاست.